به گزارش “دانشجونیوز“؛ زهرا آراسته نیا/ یکسری افراد از همان بدو تولد و عنفوان کودکی به دنبال پیری ما هستند و مدام به ما می‌گویند: «الهی پیرشی!». در تحقیقی جامع و مانع و ساطع و کلی هم قافیه دیگر، به این نتیجه رسیدیم که این جمله علی رغم تصور عموم، نه تنها دعا نیست، بلکه نفرینی جانانه و کمرشکن است.

اینکه شخصی درست در بزنگاه انجام عمل خیر و‌ استفاده مفید از قدرت و انرژی جسمی، ناگاه جمله عجیبِ «الهی پیرشی!» را به سمت ما حواله می کند و آرزوی پیر و فرتوت شدن ما را دارد اگر نفرین نیست پس چیست؟!

البته اگر بخواهیم اسیر صحنه سازی قافیه های فوق الذکر نشویم، می بینیم که آن جمله جوانب مثبتی هم دارد و می‌توان به گونه‌ی دیگری نیز تفسیرش کرد از جمله وقتی خوب گوش دهی، قسمت بنفش و امیدوار و خودمتدبّرپندار ذهنت، صدای «الهی عضو هیئت دولت بشی!» را از لا به لای عبارت «الهی پیرشی!» به خوبی خواهد شنید.

میانگین سنی دولت آنقدر بالاست که خود جناب عزرائیل هم حیا می‌کند سمت هیئت دولت برود؛ کرونا که جای خود دارد!

احترام به سالمندان از قدیم در جامعه ی ما جاری بوده تا جایی که قدرت این جریان به سیل بنیان‌کنِ دولت پیرمردها، موسوم به دولت بنفش، رسیده است و اینجاست که به عمق استراتژیک شعار انتخاباتی این دولت که همانا «اعتدال» بود پی‌ می‌بریم؛ زیرا اگر در هرکاری حتی احترام به سالمندان اعتدال را رعایت کرده بودیم و هی ۲۳ میلیون، ۲۳ میلیون رأی بی زبان را به دولت پیرمردها نداده بودیم، حالا لازم نبود پیرهن قرمز تن بورسمان کنیم!

اصلا از همان بچگی که هی پدر و مادر با اصرار به ما یاد دادند در اتوبوس و مترو بلند شو و صندلی‌ات را به پیرمردها بده، باید فکر می‌کردیم که این کار در واقع تمرینی ست برای روبرو شدن با آینده ای که قرار است در آن هی با صندلی ها و پست هایی روبه رو شویم که کلهم در قبضه پیرمردهای هرگز بازنشسته‌ نشونده هستند.

لذا لازم و ضروری ست که زین پس با دقت بیشتری به ضرب المثل های دور و برمان توجه کنیم و به فحوای کلامشان پی ببریم باشد که رستگار شویم.
انتهای پیام/